میگن تا زمانی که جونی فرصت داری کارای دلخواهتو انجام بدی سنت که بگذره ازدواج که بکنی دیگه کارت تمومه اون وقت باید به خواسته دیگران زندگی کنی نه خودت. بارها شده عکسایی رو میبینم که با کپشن "اینا دارن زندگی میکنن ما فلانیم " یا "اگه اینا دارن زندگی میکنن پس ماداریم چیکار میکنیم" یا "یه دونه از این زندگیا بهم بدین من میرم دیگه برنمی گردم" تو شبکه های اجتماعی روحمون زخمی شده اما واقعیت ظاهر اون عکسا نیست هرکی تو زندگیش موانع و مشکلاتی داره که بنظر خودش خیلی بزرگه. حالا تو هر سنی یا هرجای دنیا که میخواد باشه. 

تا اینجای عمرم از زندگی یه چیزیو خوب فهمیدم و اون اینه که لذت واقعی بدون زحمت به دست نمیاد و این مواد مخدر و الکل هر لذتی که به آدم میدن از آدم پس میگیرن حتی چند برابرشو. پس باید از لحظات برای زحمت کشیدنو دیدنن نتیجه آخرو در نهایت لذت بردن استفاده کنیم.

اینجاست که مسئله سن میاد وسط. حالا اگه سنمون از یه حدی گذشت یعنی دیگه تلاش کردن فایده ای نداره یعنی دیگه زن و بچه همه زندگی آدم میشه. نمیتونه تفریحی غیر از شاد کردن اونا داشته باشه؟ نمی تونه واسه خودش هدف دیگه ای بسازه؟

من که میگم نه. اتفاقا برعکسش زندگی نامه افراد موفق رو بخونید تعداد قابل توجه‌ی تو سن بالا به موفقیت رسیدن از جمله ونگوک ، جولیا چایلد و...البته نه این که بگم حتما به موفقیت برسیم تا بتونیم تفریح کنیم نه خود موفقیت از نظر من تفریح. و تو مسیر خوب راه رفتنم تفریحه. 

این جمله امام علی(ع) باید با طلا نوشت بزرگ ترین تفریح کاره. 

پس برای تفریح جون بودن همه چی نیست.