|      مدتی کمتر می نویسم نمی دونم چرا شاید واسه کیبورد جدیدمه شاید واسه فشار کار. منو فرستادن یک بخش جدید. به نظر می رسه این جا زیاد همکار از من خوششون نمیاد. یاد گرفتم تو محیط کاری کسی که خوب کار کنه زیر آبشو میزنن. فرقی نمیکنه آدم خوش اخلاق بد اخلاق دزد از کار در رو یا هر چیز دیگه ای باشی همین که تو تیمشون نباشی زیراب تو میزنن.

|      دیروز تاکسی خطی نشسته بودم صدای زنگ موبایل یکی اومد زنگش مال شیائومی بود میدونم چون خودم شیائومی دارم. چهار نفر همزمان با هم رفتیم سر وقتی جیبمون اون موقع فهمیدم چقدر فقیریم و خودمون هم نمیدونیم.

|      وقتی فقر زیاد و در نتیجه دزدی زیاد میشه سوال پیش میاد که در سرزمین دزد ها چطور باید زندگی کرد. احتمالا بعد از کمی فکر کردن به این نتیجه میرسیم که باید نداشت تا نبرن.

|      یلداتون مبارک.

|      دیروز بعد از ظهر وقتی از کار داشتم می اومدم خونه دیدم یه مادری دست دوتا بچه اش رو گرفته بود و به سختی توی پیاده رو با اونا راه میرفت یه بچه یکم کوچکتر بود سرعت شون رو کند کرده بود. بچه بزرگتر به مادرش گفت میتونم من بدو ام. مادر حرفی نزد. عمیقاً خودم رو داخل اون بچه دیدم. بچگی محدود. مادری فداکار.

|      اولین پست کیبورد جدیدمه. به مرحله از زندگی رسیدم که ابزار هست ولی وقت نیست هیچ وقت اینجوری نبوده.

|      مد شده هر رپری شکل مبارزه به خودش میگیره چهار خط نامفهوم مینویسه با هزار جور تبلیغات اینستایی و رادیو جوانی خودش رو میندازه تو گوش مردم و آخرشم مدعی میشه قلم من سلاحمه. در بهترین حالت سلاحت صدات باشه عزیز میخائیل بولگاکف و داستایوفسکی هرگز جرعت نکردن همچین جمله ای رو درباره قلم بگن شما که جای خود داری.

|      پ.ن: کم مینویسم چون این روزا سخت میگذره. خیلی سخت و پر استرس باشد که قدر بدونم.

|      آشنایی نزدیک داشتیم که در هلند زندگی می کرد میگفت تا سه سال دیگه همه خرید های ایران آنلاین میشه مثل هلند. البته سه سال شد ده سال و هنوز در فروشگاه های آنلاین خوب و معتبر ما اجناس با قیمت بالاتر از فروشنده حضوری داده میشه. مردم حق دارند آنلاین نخرند ولی چه کنیم که انحصار دست همه رو بسته و در آخر باید "خرید این محصول را پیشنهاد میدهد" را تیک بزنیم چرا چون از بقیه سایت ها بهتر است. شبیه مردمانی هستیم که از ما دزدی شده و از دزدان خود برای کمتر دزدیدن تشکر میکنیم.

|      بدبختی زندگی کارمندی اینه که انگار داخل یه زندان زمانی قرار گرفتی. همیشه یه ساعتی از شبانه روز تو زندان هستی و واسه هوا خوری و خواب گاهی هم به خونه بر میگردی. بعد از یه مدت طولانی هم به زندان عادت میکنی و جای خونه و زندان عوض میشه. سی سال کار تا بازنشستگی هم دقیقا همون مدت حبسته.

|     گفتنی است که فردا اولین حقوق رسمی زندگیم رو میگیرم. برای منی که یک عمر مجانی واسه پدرم کار کردم حقوق چیز عجیبیه.

|      شاید از زندگی دانشجویی بجز خاطرات فقط دلم برای سلف دانشگاه تنگ بشه. وقتی یکی غذا رزرو نمی کرد یا بعد تعطیلات غذا نداشت یه سینی اضافی می گرفتیم و غذا رو باهم نصف میکردیم. کم بود ولی جلوی گرسنگی رو میگرفت. حس جالبی هم بود انگار بخشی از زندگیمون رو باهم شریکیم فقیر و پولدارم نداشت اونجا همه سینی ها یه شکل بود.

|      نامردیه. خوشی ها تند تند میگذرن و نمیشه تند تند زنذگی کرد. فقط میشه زندگی کرد و خوشی های تند رو دید.

|      درباره مادربزرگ 95 سالم که آلزایمر بسیار شدیدی داره قبلا مفصل حرف زدم. بعضی وقتا هوشیاریش بیشتر میشه و قول به نام کردن زمین به این و اون میده. جالبه این ویژگی رو تا آدمای دیگه هم دیدم. دم مرگشون میخوان هرچی که یه عمر زحمت کشیدن جمع کنن بدن به این و اون. فقط سوالی که میمونه اینه که در طول عمرشون وقتی بقیه نیاز داشتن چرا بهشون ندادن. احتمالا از غریزه ما آدما میاد و سوال بی جوابیه.