|      از تله تئاترهای به یاد ماندنی تلویزیون میشه به همین دو حراف سروانتس اشاره کرد. داستان کمدی که زیر پوست کمدیش به یکی از فلسفی ترین جواب های بشر نگاه میکنه. مقابله مثل خود. سروانتس نشون میده در مقابل زبان بی اختیار فقط یک چیز قوی تر قرار میگیره و اون یک زبان بی اختیار دیگه هست. شاید اگه به باقی رذایل انسانی مثل دروغ گفتن هم نگاه کنیم کسی بجز یک دروغگوی دیگه نمی تونه به دروغگوی دوم ضربه بزنه و این تکنیک آینه در مقابل بدی تو باقی مسائل هم جوابه. اینم بگم بازیگران این نمایشنامه دیالوگ های بسیار زیادی رو باید تو کمترین زمان بگن که خیلی کارشون رو سخت میکنه شاید بعد بانو مکبث سخترین نقش های تئاتر به کاراکتر دو نفر این نمایشنامه برسه که تا الان هزاران نفر بازیش کردن.

|      چندین سال از خوندن متن اصلی نمایشنامه هملت شکسپیر برام میگذره. تصویر ذهنی نسبی از اتفاقات داستان برام مونده و این اثر کنت برانا همه تخیلات و تصوراتم رو بهم زد. اینجور که میگن نزدیک ترین فیلم ساخته شده به نمایشنامه شکسپیره. انگار به سینما نیومده وارده مسائل تئاتری بشه یا اگر هم قراره بشه باید بهینه سازی بشه وگر نه نتیجه میشه چندین و چندسال تلاش بی حاصل.

|      خودم آدم تئاتر نیستم ولی حداقل میدونم تفاوت بازی کردن توی چند متری تماشاگر چقدر متفاوت تره تا بازی پشت نوار ضبط شده. چهار ساعت نشستن برای کسی که میدونی داره برات بازی میکنه با چهار ساعت پشت پرده نشستن فرق میکنه. تو این چهار ساعت احتمالا امپراتوری های زیادی فروپاشی شدن و تعداد زیادی تئاتر هملت که از سال ها پیش اجرا میشد در سراسر دنیا به دلیل کرونا لغو شده.