در جایی می خواندم مخاطب امروز چه ویژگی هایی دارد. کم می خواند اما کم نمی داند همه چیز برایش سطحی است اما سطحش و سیع. مینمال تنها زبان انتقال برای اوست و اگر مینیمال را نتوانی همگامش کنی چیزی از هنر نمی فهمد. در بمباران اطلاعات است و شبکه های اجتماعی خط مقدم این بمباران. اگر در زمان های قدیم با یک سال کار به کتابی می رسیدی حالا با یک رفرش به آن می رسی -چه رسیدنی-

مخاطب جدید هنر را می شناسد بازیگر و نویسنده خوب و بد را تشخیص می دهد اما هنر را نمی فهمد و این خطرناک است -نه آن-

شاید چون علاقه ای به آن ندارد و شاید چون آموزشی به آن نداده اند. همچنان که با یک سردرد به سراغ فلان دارو می رود که بخورد و تسکین پیدا کند هرچند که آموزش پزشکی به آن نداده اند.

دنیای امروز دنیای تقابل تخصص بر عمومیت است. متخصین یک رشته در هزاران رشته دیگر آدم های عمومی اند - هزاران رشته را می دانند اما نمی فهمند-

می شناسند اما در سطحی به قطر نان لواش. می بینند و باور می کنند. می ترسند که شاید از بقیه کم بیاورند. شاید در این دنیای تاریک فراموش شوند. درست فکر می کنند.

اما رسانه هم این موصوع را به خوبی واکاوی کرده می داند چه بگوید چگونه بگوید و در چه زمانی زبان باز کند یا ببندد.

دنیای امروز دیگر دنیای قدرت کلمات و قدرت تایپ کردن نیست دنیای سرعت تایپ است هرچند بیل گیتس بگوید متن پادشاست.

دنیای امروز دنیای کتاب آرام نیست دنیای شبکه های سریع مجازیست.