|      به نیمه راه رسیدم. قراره نصف دیگه این بلاگ نحیف پر بشه و یک خداحافظی غمگین داشته باشم. پیشبینی من اینه که تا چهار سال دیگه این اتفاق میوفته. به همین مناسبت بد نیست درباره چرا نویسی که قبل تر ها نوشتم باز هم حرف بزنم. همین چند وقت پیش سخنرانی دکتر مکری رو گوش میدادم که میگفت نوشتن روزانه خاطرات در دراز مدت برای مغز آدمی بسیار مفیده و به ذهن نظم میده هرچند اگه به ظاهر خود شخص متوجه این قصه نمیشه. برای من ظاهرش هم مشخصه، مثل تخلیه روانی میمونه، مثل دویدن، گریه کردن و... نوشتن برای من همه چیز رو ساده میکنه استرس رو کم میکنه و باعث میشه کمی، تاکید میکنم کمی به خودم نزدیک تر بشم. نه برام مهمه کی شروع کردم و نه برام مهمه کی تمونم میکنم یا میمیرم. نوشتن نیاز منه مثل نفس کشیدن.