|      این روز های بعد عید من رو یاد اولین مودم ای دی اس المون میندازه. یادمه به واسطه شغل پدرم ما تقریبا از همه خونه ها زودتر به ای دی اس ال رسیدیم. اون موقع بچه بودم و میرفتم مدرسه تعریف میکردم که ما اینترنت کارتی نداریم. دیگه موقع وصل شدن اون سوت معروف رو نمیشنویم. سرعتمونم فلان قدره. کسی باورش نمیشد. یه مدت زیادی هم رمز نداشتم و فقط پدرم میذاشت بعد درس خوندن تو ساعات خاصی وصل شم. چه خاطراتی بود. حدود دو سال بعد باقی بچه ها هم کم کم بهش رسیدن و تازه فهمیدن من دارم از چی صحبت میکنم. و نکته جالب اینه که الان پدرم میخواد وصل بشه من براش رمز میزنم انگار یکی پای دنیا رو بلند کرده برعکس شده.