|      هشتاد تا صد سال پیش عکاس ها هویت مستقل داشتند. برای یک عکس ماه ها نقشه و بعضا هفته ها تلاش میکردند. عکس با تشریفات خاصی توسط مجلات یا روزنامه هایی که از نظر نوع کم تعداد و از نظر تیراژ پر تعداد بودند خریداری و چاپ میشد. مردمی که عکس را در دست می گرفتند با دقت زیاد عکس را بررسی و درک می کردند. امروزه سرسری شده نهایتا یک تا دوثانیه به یک عکس در مجازی یا در و دیوار و تلویزیون نگاه میکنند نه عکس و اطرافشان را می فهمند نه حس میکنند و با سرعت در گذرند که زودتر بمیرند و هنوز میپرسند نسل های جدیدتر چرا افسرده ترند.