زمستون فصل عجیبیه. برای من بهترین فصله هواش بر خلاف بقیه فصلا بی ثباتی کمتری داره. آدم میدونه با چه لباسایی باید به جنگ پیاده رو بره میدونه چطور خراب شدن برنامه هاشو تحمل کنه. میدونه الان وضعیت اون معتادای بی سر پناه تو پارکا چیه حتی میتونه تو ذهنش لرزیدن دست پاشونو تصور کنه حس اون مادری که پول نداره واسه بچش غذا ببره قابل درک تره حتی نونوا ها بعضی مواقع بهش نون مجانی میدن انگار زمستون نونواهارو مهربون میکنه.

صدای افتادن بچه از روی تراس یخ زده صدا ترمز بریدن ماشینا و تصادف زنجیره ای صدا ترقه های چهارشنبه سوری ، علی آقا کریمی ، آقا مهدوی کیا ، مرگ بر آمریکاهای بیست و دو بهمن همشون برام آرامش بخشه.

فقط با یه چیزش حال نمیکنم اونم آخراشه که به عید ختم میشه.