|      خداوند عز و جل فرصتی داد تا حقیقت آخرین اثر هیروکازو کورئیدا را ببینم. همیشه برایم جالب بود یک کارگردان خارج از مکتب خودش و زادگاهش چطور روابط انسان های زادگاه خودش را همگان می کند. نتیجه اش افتضاح بود. این جمله را کسی میگوید که از این کارگردان خوشش می آید و شاپلیفترز را جزو برترین آثار ده سال اخیر میداند. انگار یک خرس سفید قطبی را برداشته اند از قطب جنوب آورده اند فرانسه آفتاب بگیرد و بستی بخورد. همان قدر همگان شده همان قدر ضایع. تنها کشش داستان شخصیت مادر است که اخلاق خاص و یک نفهمی ذاتی را به نحو احسن نمایش می دهد. نفهمی باقی شخصیت ها مشهود نیست. نقش لاک پشت از پدر سنگین تر است. شوهر بی جر بزه و کارش از بی کنشی به کنش منفی رسیده. دیالوگ ها داغان است. دوربین در رستوران کنترل شده و در خانه فلج شده. انتظارم برای این مرد بسیار بالاست هیروکازو جبرانش کن. به قول ژاپنی ها یو ای یه یاز کوده.