|      پولانسکی بینی راه انداختم و چیزهای جالبی از گنجینه دفن شده این کارگردان دیدم. مرگ و دوشیزه فیلمی عجیب با ایده ای بکر و جاهایی ترسناک از کارگردانی که وحشت رو هزاران بار در زندگی فلک زده یک قدمی مرگ دیده، به خورد دختر بچه 14 ساله داده و در کاخ های میلیون دلاریش فراموش کرده. فیلم اصلا شبیه بیانیه خود کارگردان نیست به فاصله ده سال از اون اتفاق ناگوار اما سکانس آخر تبدیل به بیانیه میشه هر چند طلب بخشش میکنه اما از زندگی نابود شده زن حرفی نمیزنه. دقیقا مثل کاری که کارگردان در زندگی واقعی یک نفر انجام داده و از قانون هم فرار کرده. نماهای بسته فرا تر از یک کارگردان معمولی با جزئیاتی کمتر از شاهکاره و در نماهای مدیوم و باز رنگ ها و المان های عشق و قضاوت میزانسن به خوبی رعایت شده. حرکات دوربین عادیه بجز چند سکانس از جمله بستن به صندلی که خوب خلاقیت داشته. داستان کشش خوبی داره و علاوه بر سرگرم کننده بودن خیلی هم تنش زاست. بارها در این موقعیت قضاوت و راست و دروغ گیر میکنیم. به ورطه ی شخصیت به جای قانون افتاده زمانی که اسلحه میوفته می بینیم مردی که نماینده قانونه بر نمیداره چون قانون بی طرفه واقعا مسخرست چه تو فیلم و چه تو رویا. تماس تلفنی رئیس جمهورم به اندازه کافی بیرون زده از داستان هست هر چند فشاری که از بیرون روی شخصیت ها وارد شده به خوبی از سمت بازیگرها کنترل و پیاده شده. توصیه به دیدنش میکنم اکیدا چرا که مسئله های مهمی رو تو ذهنتون باز میکنه. در مورد باقی فیلم های این کارگردان هم عمری بود می نویسم.

 نمره من به فیلم 1.25 از 4 نمره