|      به بهانه کلیپی که از تلویزیون پخش شد و درباره نوجونی بود که میگفت من از میان ستاره ای درس معرفت و خداشناسی گرفتم و این حرفا. جا داره چندتا نکته درباره خداشناسی فیلم بگم. اول این که فیلم داره این مسئله رو ایجاد میکنه که ما انسان ها خودمون به حدی پیشرفت میکنیم که بر میگردیم و به خودمون پیغام و سیگنال میدیم که برو فلان جا تا بشر حفظ بشه (گفتوگوی تارس با کوپر). همین باور تا حدودی انسان محوری و ضد خدایی هست اضافه بر این که نظریه رحم مصنوعی و سفر بین کهکشانی هم که قبل تر مطرح شده بود رو شاخ بال میده که انسان ها ممکنه از سیارات دیگه به وسیله موجودات پیشرفته تری و با رحم مصنوعی وارد این کره خاکی شده باشن. البته تو آخرین سکانس فیلم میگه کره جدید ما. اما با تمام این نظریات ضد خداباورانه یک چیزی رو از مرحوم کوبریک با خودش یدک میکشه.

|      کوبریک فهمیده بود چه بلایی سر فضانورد سفر کرده در زمان میاد احساساتش رو میدونست چهرشو شناخته بود وقتی که بازیگرش تو اون هتل سراپا سفید وایمیستاد و رو تخت دراز میکشید جزئیات این حس رو چشده بود. این که تو 3 ثانیه کل زندگیش رو از بچگی تا لحظه آخر ببینه. دو جا توی میان ستاره ای نولان هم با این موضوع گلاویز میشه یه جا که کوپر وارد تسرکت میشه و خاطرات با دخترش رو از سال های گذشته تا آینده میبینه و یه جا که داره باهاشون تو فضاپیما ویدئو کال میگیره. به شدت صحنه ویدئو کال غمگینه. آهنگ غمگینی هم روش گذاشته. هزاران نفر تو سینما باهاش گریه کردن. ولی کجاش گریه داره دقیقا. این که پدری بزرگ شدن پسرش رو نمیبینه یا این که به دنیا اومدن نوه خودش رو لمس نمیکنه. به نظر من هیچ کدوم تنها چیزی که تو اون سکانس برای من مخاطب هم زاد پنداری و غم تولید میکنه اینه که گذر زندگی آدما چقدر سریع و طی چند ثانیه طول میکشه. فرض کنید یه دوربینی بود که هر سال میرفتید جلوش گزارش میدادید. امسال سنگ کلیه داشتم و کم خوابیدم. امسال پول کمی داشتم. امسال استرس زیادی داشتم و دارو میخوردم. امسال ازدواج کردم. امسال مادرم مرد. و... . در آخرین وئدیو میبینید که کلا اتفاقات مهم زندگی شده چند ثانیه و این واقعیت تلخ به شدت ترسناک، دردناک و گریه آوره. کاریش هم نمیشه کرد. شاید این نزدیک ترین چیزی تو این فیلم باشه که آدمارو به خدا نزدیک کنه. این که چقدر مرگ سریع اتفاق میوفته.